Gokverslaving

Uit onderzoek tot nu toe blijkt dat pathologische gokkers en drugsverslaafden veel van dezelfde genetische aanleg voor impulsiviteit en het zoeken naar beloning delen. Net zoals drugsgebruikers steeds sterkere hits nodig hebben om high te worden, ondernemen gokverslaafden steeds riskantere ondernemingen. Op dezelfde manier krijgen zowel drugsverslaafden als probleemgokkers last van ontwenningsverschijnselen als ze gescheiden zijn van de chemische stof of de sensatie waarnaar ze verlangen. En een paar onderzoeken suggereren dat sommige mensen bijzonder kwetsbaar zijn voor zowel drugsverslaving als dwangmatig gokken, omdat hun beloningscircuit inherent onderactief is - wat gedeeltelijk kan verklaren waarom ze in de eerste plaats op zoek zijn naar grote sensaties.

Nog overtuigender is dat neurowetenschappers hebben ontdekt dat drugs en gokken veel van dezelfde hersencircuits op vergelijkbare manieren veranderen. Deze inzichten komen voort uit onderzoeken naar de bloedstroom en elektrische activiteit in de hersenen van mensen terwijl ze verschillende taken uitvoeren op computers die casinospellen nabootsen of hun impulscontrole testen. In sommige experimenten verdienen of verliezen virtuele kaarten die uit verschillende stapels zijn geselecteerd een spelersgeld; andere taken dagen iemand uit om snel te reageren op individuele beelden die op een scherm flitsen, maar niet op anderen te reageren.

Een Duits onderzoek uit 2005 waarin een dergelijk kaartspel werd gebruikt, suggereert dat probleemgokkers – zoals drugsverslaafden – de gevoeligheid voor hun high hebben verloren: bij het winnen hadden proefpersonen een lagere elektrische activiteit dan normaal in een kritiek gebied van het beloningssysteem van de hersenen. In een onderzoek uit 2003 aan de Yale Universiteit en een onderzoek uit 2012 aan de Universiteit van Amsterdam hadden pathologische gokkers die tests deden die hun impulsiviteit maten, ongebruikelijk lage niveaus van elektrische activiteit in prefrontale hersengebieden die mensen helpen risico's in te schatten en instincten te onderdrukken. Drugsverslaafden hebben ook vaak een lusteloze prefrontale cortex.

Verder bewijs dat gokken en drugs de hersenen op vergelijkbare manieren veranderen, kwam naar voren bij een verbazingwekkende groep mensen: mensen met de neurodegeneratieve aandoening de ziekte van Parkinson. Gekenmerkt door spierstijfheid en trillingen, wordt de ziekte van Parkinson veroorzaakt door de dood van dopamine-producerende neuronen in een deel van de middenhersenen. In de afgelopen tien jaar hebben onderzoekers gemerkt dat een opmerkelijk groot aantal Parkinsonpatiënten – tussen de 2 en 7 procent – ​​gokverslaafden zijn. Behandeling voor de ene aandoening draagt ​​hoogstwaarschijnlijk bij aan de andere. Om de symptomen van Parkinson te verlichten, gebruiken sommige patiënten levodopa en andere geneesmiddelen die het dopaminegehalte verhogen. Onderzoekers denken dat in sommige gevallen de resulterende chemische instroom de hersenen zodanig wijzigt dat risico's en beloningen (bijvoorbeeld bij een pokerspel) aantrekkelijker en overhaaste beslissingen moeilijker te weerstaan ​​zijn.

Een nieuw begrip van dwangmatig gokken heeft wetenschappers ook geholpen verslaving zelf opnieuw te definiëren. Waar experts vroeger aan verslaving dachten als de afhankelijkheid van een chemische stof, definiëren ze het nu als het herhaaldelijk nastreven van een lonende ervaring, ondanks ernstige gevolgen. Die ervaring kan de high zijn van cocaïne of heroïne, of de sensatie van het verdubbelen van je geld in het casino.

"Het idee uit het verleden was dat je een medicijn moest innemen dat de neurochemie in de hersenen verandert om verslaafd te raken, maar we weten nu dat vrijwel alles wat we doen de hersenen verandert,"

zegt Timothy Fong, een psychiater en verslavingsdeskundige aan de Universiteit van Californië, Los Angeles.

"Het is logisch dat sommige zeer lonende gedragingen, zoals gokken, ook dramatische fysieke veranderingen kunnen veroorzaken."